LUÍSA VILLALTA E A MÚSICA
Aquí imos deixar algúnhas versións musicadas de poemas de Luísa Villalta, e nunca mellor que desta volta estivo tan unida a poesía e a música, se é que poden estar separadas nalgunha ocasión.
O MAR - A BANDA DA LOBA
|
Letra da
canción |
Letra do
poema |
|
Tinta do mar,
escrebo, cando toca as escumas da
letra e o seu son obstinado de
baixo contra a roca da man a
producí-lo en percusión Oh, oh, oh... Rítmico, o
pensamento, o son leve cai goteando
o tempo ao muíño
teimoso que recebe a água
azul-negra da memória quente. E o mar, e o
mar, borra o nome escrito o mar. Oh, oh,
oh.... |
Tinta do mar,
escrebo, cando toca as escumas da
letra e o seu son obstinado de
baixo contra a roca da man a
producí-lo en percusión. Rítmico, o
pensamento, o son mais leve cai goteando
o tempo reincidente ao muíño
teimoso que recebe a água azul-negra
da memória quente. Así, tinta do
mar, e logo nube a pairar
sobre os ciclos deste mundo. Estrépito é o
eco cando sube da escura
palabra en que me fundo. E o mar,
interminábel danza, borra o nome
escrito sen que o ritmo morra |
CRUEL FILOSOFÍA - A BANDA DA LOBA
|
Letra da
canción: “Cruel Filosofía” |
Letra do
poema: “Palabras ingrávidas” |
|
Danzas no
tempo que aínda é
mar. Danzas no
tempo que aínda é
mar e non chega. Danzas no
tempo que aínda é
mar. Danzas no
tempo, eu xa dancei
tamén eu xa dancei
tamén eu xa dancei
tamén supondo que
regresaba con cada
golpe de luz con cada
golpe de luuuuuuuuuz Cruel filosofía: florecer nas
espiñas Cruel
filosofía: florecer Cruel
filosofía: florecer nas
espiñas, flor,
florecer! Todos os
feixes están Todos os
feixes están sempre por
atar Todos os
feixes están Todos os
feixes están sempre por
atar e o baile non
ata e o baile non
ata e o baile non
ata. Cruel
filosofía: florecer nas espiñas Se é posíbel
que as órbitas de dous
astros remotos se crucen Por que
desconfiar da
felicidade? |
Danzas no
tempo que aínda é
mar e non chega Eu xa dancei
tamén supondo que
regresaba con cada
golpe de luz Todos os
feixes están sempre por
atar e o baile non
atas Cando coñezas
o silencio de cada onda
perdida, segue
danzando. Abre ben os
brazos, respira cos
ollos e segue
danzando. 20 janeiro Colapso ou estiramento, a eternidade evita ter que
darlle un fin
concreto á vida. Cruel
filosofía: florecer nas espiñas. 14 janeiro Se é posíbel
que as órbitas de dous
astros remotos se crucen por que
desconfiar da
felicidade? ……. |
FIESTRAS ABERTAS - A BANDA DA LOBA
|
Letra da
canción: “Fiestras abertas” |
Letra do
poema: “Papagaio” |
|
A amizade ten
flor que rebenta nas paredes, sobrevive da
podremia mutua e só precisa
das fiestras abertas onde nace e
se deita o sol de dentro. A amizade só
precisa das fiestras abertas. Compartir as
cordas de tender a roupa vibrantes de
emoción e de necesidade por aquelas
cousas que a auga da vida non dá lavado, pola dor que
as esfrega, deteriora, volve inúteis e entón hai
que poñelas a secar ao ar das
bocas abertas, xanelas asustadas. A amizade só
precisa das fiestras e as bocas abertas, das cordas de
tender, vibrantes de
emoción e de
necesidade. Non é amor no
sentido estrito da palabra senón amor de
luz, esa grande
indiferencia que produce estar ao alcance estar ao
alcance porta con
porta, vida con vida, coas cordas
frouxas, destensadas máis e máis a medida que
a auga do tempo amolece o tecido irreversíbel destes nosos
corpos, o único que somos. A amizade só
precisa das fiestras e as bocas abertas, das cordas de
tender frouxas, destensadas vibrantes (de emoción e de
necesidade). |
A amizade ten
flor que rebenta nas paredes, sobrevive da
podremia mutua e só precisa
das fiestras abertas onde nace e
se deita o sol de dentro. Compartir as
cordas de tender a roupa vibrantes de
emoción e de necesidade por aquelas
cousas que a auga da vida non dá
lavado, pola dor que as esfrega deteriora,
volve inúteis e entón hai
que poñelas a secar ao ar das
bocas abertas, xanelas asustadas. Non é amor no
sentido estrito da palabra senón amor de
luz, esa grande indiferencia que produce
estar ao alcance porta con
porta, vida con vida, coas cordas
frouxas, destensadas máis e máis a
medida que a auga do tempo amolece o
tecido irreversíbel destes nosos
corpos, o único que somos. |
AMOR DISXUNTO
POESÍA EN SILENCIO
Canción composta co gallo do Día das Letras Galegas 2024 con versos destilados de poemas da homenaxeada: Luísa Villalta. -Música: Víctor Castro. -Aula de Educación Musical. -PDI 2023/2024: "Pídecho o corpo - Healthy lifestyle". -O recuncho de Tambo. -CEIP Plurilingüe do Carballal (Marín).
ESTACIÓN - SANDRA TENREIRO
( cantora, compositora e profesora no IES Poeta Díaz Castro de Guitiriz, pon música a " Estación " de Luisa Villalta. Un traballo que será utilizado para dinamizar lectura na Biblioteca do centro a través da Aula de Música do instituto)
Comentarios
Publicar un comentario